Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά που έκανα, όταν ήμουν μαθητής στο σχολείο και μας έδωσαν δωρεάν εισιτήρια για τον φιλικό αγώνα της Εθνικής μας με την Κύπρο. Παρότι ο αγώνας δεν είχε ούτε γκολ, ούτε ιδιαίτερο θέαμα και φάσεις, εντούτοις, έμεινε χαραγμένος στην μνήμη μου. Ένιωθα ευτυχισμένος που η μητέρα μου είχε θυσιαστεί για να με συνοδεύσει στο γήπεδο να δω την Εθνική Ελλάδος! Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως την αγάπη μου για αυτή την ομάδα την μοιραζόμουν με απίστευτα λίγους φιλάθλους. Οι περισσότεροι, παρότι φίλοι του ποδοσφαίρου, είχαν μια στάση επικριτική και έντονης αμφισβήτησης απέναντί της. Θυμάμαι, μάλιστα, μία εποχή που πολλοί από τους ποδοσφαιριστές είχαν αρνηθεί στην κλήση που τους είχε γίνει στην Εθνική θεωρώντας πως θα χάσουν το χρόνο και τις δυνάμεις τους!
Καταδικασμένη να αγωνίζεται σε σχεδόν άδεια γήπεδα στους περισσότερους αγώνες της, η Εθνική τράβηξε ένα μοναχικό δρόμο από τις 7 Απριλίου του 1929 όπου έδωσε το πρώτο της φιλικό παιχνίδι κόντρα στην τότε πανίσχυρη Ιταλία μέχρι και τα προημιτελικά του Ευρωπαϊκού κυπέλλου στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Στο πρώτο της παιχνίδι με την Ιταλία η Εθνική μας ηττήθηκε με 1-4 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ομοσπονδιακός τεχνικός ήταν ο Απόστολος Νικολαΐδης στον οποίο αργότερα, λόγω της θητείας του ως προέδρου του Παναθηναϊκού, αφιερώθηκε το συγκεκριμένο γήπεδο. Η πρώτη ενδεκάδα της Εθνικής μας αποτελούσαν οι: Γιάµαλης (ΑΕΚ), Φερλέµης (Εθνικός Π.), Βόγας (Ηρακλής Θ.), Ανδρίτσος (Παναθηναϊκός), Κωνσταντινίδης (ΑΕΚ), Απόστολος Μεσσάρης (Παναθηναϊκός), Ναµίας (Ηρακλής Θ.), Άγγελος Μεσσάρης (Παναθηναϊκός), Γιώργος Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός), Ντίνος Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός) και Βασίλης Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός). Από τότε και μέχρι το 1980 όταν κάτω από την καθοδήγηση του μακαρίτη Αλκέτα Παναγούλια η Εθνική προκρίθηκε στην τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών (σημερινό Ευρωπαϊκό Κύπελλο), η Εθνική ακολούθησε, όπως προείπα, ένα πολύ μοναχικό δρόμο με ελάχιστη υποστήριξη από τους Έλληνες φιλάθλους.
Η επιτυχία του 1980 δεν έμεινε χαραγμένη στη μνήμη των πολλών λόγω του ότι δεν συνοδεύτηκε από κάποια τρανταχτή διάκριση. Κι όμως οι εμφανίσεις της ήσαν εξαιρετικές!Αλλά και τότε που η Εθνική μας πέτυχε να προκριθεί στην τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών, γνώρισε έντονη αμφισβήτηση και καχυποψία. Στην προκριματική φάση ξεκίνησε με δύο ήττες, 3-0 στο Ολυμπιακό στάδιο του Ελσίνκι από την Φινλανδία (24/5/1978) και 2-0 στο Ερεβάν από την Σοβιετική Ένωση (20/9/1978). Όλοι οι "φίλαθλοι" κατηγορούσαν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πως για ακόμα μια φορά δεν μπορούσε να δώσει το παρών σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Ήρθε, όμως, το εμφατικό 8-1 επί των Φινλανδών στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στις 11/10/1978 και το 4-1 επί της Ουγγαρίας στο Καυτατζόγλειο Στάδιο δύο εβδομάδες αργότερα, ανήμερα στην εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και τα συναισθήματα άλλαξαν! Ξαφνικά όλοι μιλούσαν για την υπερομάδα που τελικά προκρίθηκε για την τελική φάση στην Ιταλία.
Από τότε και μέχρι το 1994, όπου και προκρίθηκε στην τελική φάση του παγκοσμίου κυπέλλου στα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, η Εθνική μας ομάδα ξαναγνώρισε την αδιαφορία του φίλαθλου κοινού στην Ελλάδα. Η αποτυχημένη παρουσία της στο παγκόσμιο κύπελλο του 1994 στάθηκε αφορμή για σχόλια, χλευασμούς και αποδοκιμασίες μέχρι και από μερίδα των δημοσιογράφων. Το 2001 έμελλε να αλλάξει ριζικά η πορεία της Εθνικής μας. Το "τιμόνι" της ανέλαβε ο Otto Rehhagel ο οποίος τότε δεν ήταν γνωστός ιδιαίτερα στους "αμύητους" ποδοσφαιρικά. Με μεθοδικό τρόπο κατάφερε να αλλάξει την νοοτροπία της Εθνικής ομάδας, να την κάνει πόλο έλξης για τους ποδοσφαιριστές και να της δώσει την αίγλη που της αξίζει. Το 2004 πέτυχε το θαύμα κατακτώντας το Ευρωπαϊκό Κύπελλο απέναντι σε ομάδες θρύλους όπως η Γαλλία του Zinedine Yazid Zidane, η Πορτογαλία του Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro, την Τσεχία του Pavel Nedvěd, την μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια και διάδοχο στο θρόνο του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Ισπανία των Raúl González Blanco, Iker Casillas Fernández, Andrés Iniesta Luján, ενώ στην ίδια διοργάνωση συμμετείχαν δυνάμεις όπως η Αγγλία των Wayne Mark Rooney, Steven George Gerrard και του μεγάλου της αρχηγού David Robert Joseph Beckham, η Γερμανία των Oliver Kahn και Michael Ballack, η Ιταλία των Gianluigi Buffon Masocco, Alessandro Del Piero, Francesco Totti, Christian Vieri, Andrea Pirlo. η Ολλανδία των Edwin van der Sar, Edgar Steven Davids, Patrick Stephan Kluivert, Rutgerus Johannes Martinus "Ruud" van Nistelrooy, Clarence Seedorf Clyde, Marc Overmars, Wesley Benjamin Sneijder και άλλων σπουδαίων ομάδων και παιχτών. Όμως και τότε, μέχρι την πρόκριση στον προημιτελικό με τη Γαλλία η αμφισβήτηση και η δυσπιστία ήταν έντονες. Μετά όλα ξεχάστηκαν και θάφτηκαν κάτω από το συννεφάκι του γλεντιού και των πανηγυρισμών.
Ο ίδιος ο αναμορφωτής του Εθνικού μας συγκροτήματος, ο Otto Rehhagel, θα αμφισβητηθεί αργότερα (τον Σεπτέμβριο του 2004) όταν η Εθνική μας θα χάσει στα Τίρανα με 2-1 από τους Αλβανούς και θα χάσει το εισιτήριο για το παγκόσμιο κύπελλο του 2006. Πολλοί δημοσιογράφοι και "φίλαθλοι" θα καταφερθούν εναντίον του προσπαθώντας να μειώσουν το σπουδαίο έργο που κάνει. Το "ωσαννά" διαδέχεται το "σταυρωθήτω" και η μουρμούρα και η γκρίνια έρχεται στο προσκήνιο. Παρά το γεγονός του ότι από τότε η Εθνική έχει διαρκή παρουσία σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο κύπελλο, οι Έλληνες παραμένουμε δύσπιστοι! Σήμερα πόσοι γνωρίζουν ή θυμούνται πως ο Rehhagel είναι ο μακροβιότερος προπονητής της Εθνικής μας (από το 2001 μέχρι τον Ιούνιο του 2010) με 106 αγώνες στον πάγκο και απολογισμό 53 νίκες, 23 ισοπαλίες και 30 ήττες; Η Εθνική μας στα γήπεδα της Βραζιλίας φέτος έκανε το καθήκον της! Μόνο η πρόκριση στους "16" του κόσμου, καθιστά απόλυτα πετυχημένη την πορεία των διεθνών και του ικανότατου προπονητή τους Fernando Manuel Fernandes da Costa Santos. Αυτοί που αποτύχαμε είμαστε όλοι εμείς, οι Έλληνες φίλαθλοι που θέλουμε κατακτήσεις κυπέλλων για να είμαστε μαζί τους και μια κακή εμφάνιση για να τους "θάψουμε" με τα χίλια-μύρια άσχετα και πικρόχολα σχόλιά μας!
Τελικά το πρόβλημά μας σαν λαός είναι ένα: Δεν χαιρόμαστε με την επιτυχία κάποιου άλλου. Είμαστε πρόθυμοι να κλάψουμε στη λύπη του, αλλά όχι να γελάσουμε στη χαρά του. Αυτό θα πρέπει να το φιλοσοφήσουμε, αν θέλουμε κάποια στιγμή να κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο... χαρούμενη! Αλλιώς μονίμως θα κλαίμε!
ΥΓ. Το παρόν το αφιερώνω στον αδελφικό μου φίλο Σ. που μαζί μοιραζόμαστε τον πόνο και την αγάπη για την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου!
Καταδικασμένη να αγωνίζεται σε σχεδόν άδεια γήπεδα στους περισσότερους αγώνες της, η Εθνική τράβηξε ένα μοναχικό δρόμο από τις 7 Απριλίου του 1929 όπου έδωσε το πρώτο της φιλικό παιχνίδι κόντρα στην τότε πανίσχυρη Ιταλία μέχρι και τα προημιτελικά του Ευρωπαϊκού κυπέλλου στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Στο πρώτο της παιχνίδι με την Ιταλία η Εθνική μας ηττήθηκε με 1-4 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ομοσπονδιακός τεχνικός ήταν ο Απόστολος Νικολαΐδης στον οποίο αργότερα, λόγω της θητείας του ως προέδρου του Παναθηναϊκού, αφιερώθηκε το συγκεκριμένο γήπεδο. Η πρώτη ενδεκάδα της Εθνικής μας αποτελούσαν οι: Γιάµαλης (ΑΕΚ), Φερλέµης (Εθνικός Π.), Βόγας (Ηρακλής Θ.), Ανδρίτσος (Παναθηναϊκός), Κωνσταντινίδης (ΑΕΚ), Απόστολος Μεσσάρης (Παναθηναϊκός), Ναµίας (Ηρακλής Θ.), Άγγελος Μεσσάρης (Παναθηναϊκός), Γιώργος Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός), Ντίνος Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός) και Βασίλης Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός). Από τότε και μέχρι το 1980 όταν κάτω από την καθοδήγηση του μακαρίτη Αλκέτα Παναγούλια η Εθνική προκρίθηκε στην τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών (σημερινό Ευρωπαϊκό Κύπελλο), η Εθνική ακολούθησε, όπως προείπα, ένα πολύ μοναχικό δρόμο με ελάχιστη υποστήριξη από τους Έλληνες φιλάθλους. Η επιτυχία του 1980 δεν έμεινε χαραγμένη στη μνήμη των πολλών λόγω του ότι δεν συνοδεύτηκε από κάποια τρανταχτή διάκριση. Κι όμως οι εμφανίσεις της ήσαν εξαιρετικές!Αλλά και τότε που η Εθνική μας πέτυχε να προκριθεί στην τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών, γνώρισε έντονη αμφισβήτηση και καχυποψία. Στην προκριματική φάση ξεκίνησε με δύο ήττες, 3-0 στο Ολυμπιακό στάδιο του Ελσίνκι από την Φινλανδία (24/5/1978) και 2-0 στο Ερεβάν από την Σοβιετική Ένωση (20/9/1978). Όλοι οι "φίλαθλοι" κατηγορούσαν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πως για ακόμα μια φορά δεν μπορούσε να δώσει το παρών σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Ήρθε, όμως, το εμφατικό 8-1 επί των Φινλανδών στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στις 11/10/1978 και το 4-1 επί της Ουγγαρίας στο Καυτατζόγλειο Στάδιο δύο εβδομάδες αργότερα, ανήμερα στην εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και τα συναισθήματα άλλαξαν! Ξαφνικά όλοι μιλούσαν για την υπερομάδα που τελικά προκρίθηκε για την τελική φάση στην Ιταλία.
Ο ίδιος ο αναμορφωτής του Εθνικού μας συγκροτήματος, ο Otto Rehhagel, θα αμφισβητηθεί αργότερα (τον Σεπτέμβριο του 2004) όταν η Εθνική μας θα χάσει στα Τίρανα με 2-1 από τους Αλβανούς και θα χάσει το εισιτήριο για το παγκόσμιο κύπελλο του 2006. Πολλοί δημοσιογράφοι και "φίλαθλοι" θα καταφερθούν εναντίον του προσπαθώντας να μειώσουν το σπουδαίο έργο που κάνει. Το "ωσαννά" διαδέχεται το "σταυρωθήτω" και η μουρμούρα και η γκρίνια έρχεται στο προσκήνιο. Παρά το γεγονός του ότι από τότε η Εθνική έχει διαρκή παρουσία σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο κύπελλο, οι Έλληνες παραμένουμε δύσπιστοι! Σήμερα πόσοι γνωρίζουν ή θυμούνται πως ο Rehhagel είναι ο μακροβιότερος προπονητής της Εθνικής μας (από το 2001 μέχρι τον Ιούνιο του 2010) με 106 αγώνες στον πάγκο και απολογισμό 53 νίκες, 23 ισοπαλίες και 30 ήττες; Η Εθνική μας στα γήπεδα της Βραζιλίας φέτος έκανε το καθήκον της! Μόνο η πρόκριση στους "16" του κόσμου, καθιστά απόλυτα πετυχημένη την πορεία των διεθνών και του ικανότατου προπονητή τους Fernando Manuel Fernandes da Costa Santos. Αυτοί που αποτύχαμε είμαστε όλοι εμείς, οι Έλληνες φίλαθλοι που θέλουμε κατακτήσεις κυπέλλων για να είμαστε μαζί τους και μια κακή εμφάνιση για να τους "θάψουμε" με τα χίλια-μύρια άσχετα και πικρόχολα σχόλιά μας! Τελικά το πρόβλημά μας σαν λαός είναι ένα: Δεν χαιρόμαστε με την επιτυχία κάποιου άλλου. Είμαστε πρόθυμοι να κλάψουμε στη λύπη του, αλλά όχι να γελάσουμε στη χαρά του. Αυτό θα πρέπει να το φιλοσοφήσουμε, αν θέλουμε κάποια στιγμή να κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο... χαρούμενη! Αλλιώς μονίμως θα κλαίμε!
ΥΓ. Το παρόν το αφιερώνω στον αδελφικό μου φίλο Σ. που μαζί μοιραζόμαστε τον πόνο και την αγάπη για την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου