Η μοναξιά του ηγέτη...

Διαβάζοντας τις τελευταίες εξελίξεις και αναλογιζόμενος τις δράσεις των πολιτικών, τις αντιδράσεις των πολιτών, την καθοδήγηση και τη διαστρέβλωση της αλήθειας από τα μέσα ενημερώσεως και τον τύπο, το χειρισμό της κοινής γνώμης, την ομαδοποίηση και "οπαδοποίηση" των απλών ανθρώπων, σκεφτόμουνα πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας να αλλάξει κάτι ή να μιλήσει κανείς για κάτι το τελείως διαφορετικό.

Η αμέσως επόμενή μου σκέψη, θαρρείς νομοτελειακά, πήγε στον Ι.Α. Καποδίστρια. Για σκέψου, είπα μέσα μου, αυτός ο άνθρωπος που έβλεπε μπροστά από το παρόν, που το όραμά του είχε περάσει πολύ πιο μπροστά κι από τη σημερινή εποχή, αυτός ο άνθρωπος ήταν περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που όχι απλά δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν, τον εμπόδιζαν και τον πολεμούσαν στο να τους κάνει καλό! Όποιο σχέδιο, όποια πολιτική, όποιο όραμα κι αν πάρουμε από αυτά που εκπόνησε ο Καποδίστριας, θα δούμε πως ήταν για το συμφέρον του τόπου. Κι όμως! Δεν είχε απήχηση στους Έλληνες ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε να επικρατεί...

Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξα όταν τελείωσα για τρίτη φορά το θαυμάσιο βιβλίο της Μ. Αικατερίνης "ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ". Παρέδωσε ένα θαυμάσιο βιβλίο, ένα σκελετό πολιτικού προγράμματος που όμοιό του δεν είχε δει η οικουμένη από την Βυζαντινή αυτοκρατορία και μετά. Κι όμως, κανείς δεν κατάλαβε τίποτε ή ακόμα χειρότερα, κανείς δεν ήθελε να καταλάβει τι λέει η Μ. Αικατερίνη. Άλλο ένα μυαλό, άλλη μια πολιτική, άλλη μια σειρά πετυχημένων βημάτων που έμειναν στο ράφι...

Το γεγονός αυτό, δεν παρατηρείται μόνο στην πολιτική, αλλά και στις επιστήμες. Φαντάζομαι, πόσο απελπιστικά μόνος πρέπει να ένιωσε ο Γαλιλαίος τη στιγμή που ενώ αυτός με βεβαιότητα ισχυριζόταν πως η γη κινείται, οι "ειδήμονες" της εποχής τον φυλάκιζαν και τον παρέπεμπαν σε δίκη ως αιρετικό. Φυλακίστηκε σε "ένα ισόγειο σκοτεινό, αυτός και το καινό και άσχετους παρέα", για να παραφράσω το στίχο. Μόνο που και πάλι οι άσχετοι είχαν ενοχληθεί από αυτή την ανακάλυψη! Ο Γαλιλαίος ερχόταν να τους αλλάξει τον κόσμο όπως αυτοί τον όριζαν ή μάλλον σωστότερα, όπως αυτοί τον περιόριζαν!

Μα μήπως η περίπτωση του Σωκράτη είναι κάτι άλλο; Εισάγει "καινά δαιμόνια" ήταν η κατηγορία! Μια κατηγορία που οι συμπολίτες μας του απέδωσαν ξανά επί των ημερών μας στην περιβόητη αναπαράσταση της δίκης του! Εκεί που τον αθώωσαν (άκουσον-άκουσον) οι Ευρωπαίοι! Καταδικάστηκε επειδή προσπάθησε να ξυπνήσει το μυαλό των "καλοβολεμένων" Αθηναίων. Μίλησε για το πολίτευμα. Μίλησε για τον Θεό. Μίλησε για τη σκέψη. Μίλησε για την ελευθερία που πηγάζει από την ελευθερία της ψυχής. Η απήχηση ποια ήταν; Αμφισβήτηση, έχθρα, πόλεμος! Εμείς έχουμε τη ζωή μας, του αντέτειναν! Βολεμένη με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο, εσύ τώρα τι κάνεις; Θέλεις να μας Βάλεις να σκεφτόμαστε; Θα αρχίσουμε τώρα να ασχολούμαστε με κάτι άλλο εκτός από αυτά που ξέρουμε μέχρι σήμερα;

Σήμερα ένας πλανήτης ολόκληρος αποζητάει ηγέτη! Αλήθεια; Αυτό θέλει; Όχι! Έτσι του είπαν να λέει, αλλά ο ίδιος δεν καταλαβαίνει τι ζητάει! Ζητάει μεν ηγέτη, αλλά έχει τα αυτιά του ερμητικά κλειστά στο καινούργιο, τα μάτια του ακόμα πιο κλειστά στο να δει το διαφορετικό, το δε μυαλό του είναι σφραγισμένο με τέτοιο τρόπο που να μη μπορεί να κινηθεί και να παράξει την παραμικρή σκέψη! "Μέσα σε όλη αυτή τη δίνη, όρθιο πες μου τι θα μείνει;" αναρωτιόταν άλλος στίχος, αλλά η απάντηση είναι μία: ΤΙΠΟΤΕ!

Έτσι, λοιπόν, αναρωτιέμαι θα αλλάξει κάτι στις 25 Μαΐου; Ας μη δούμε αν θα αλλάξει κάτι μακρυά στον κόσμο. Ας μη δούμε καν στην Ευρώπη. Ας δούμε στην Πατρίδα μας! Που ανόητα κάποιοι ονομάζουν ψωροκώσταινα! Η Πατρίδα μας ήταν, είναι και θα είναι ένδοξη! Εμείς είμαστε λίγοι γι' αυτήν και γι' αυτό την κάνουμε να δείχνει κάτι που δεν είναι, μικρή. Θα αλλάξει η Ελλάδα μας μετά την 25η Μαΐου; Θα δώσει και πάλι στην Ευρώπη το μήνυμα της αφύπνισης; Θα τραβήξει και πάλι μπροστά στο αύριο ή θα ακολουθήσει παθητικά το δρόμο για τον αφανισμό;

Για να αλλάξει κάτι, αδέλφια, θα πρέπει ο "παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος" του στίχου να πάψει να είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του. Θα πρέπει να ξεκολλήσει το αλυσοδεμένο μυαλό του από τα στοιχειά που τον στοιχειώνουν και τον κρατάνε χαμηλά στην εξαθλίωση. Θα πρέπει να τολμήσει να ακολουθήσει μια φορά Ηγέτη και όχι καναλοπρόβλητο αχυράνθρωπο. Θα πρέπει να αποβάλλει τις φοβίες και τις προλήψεις που στοιχειώνουν την ψυχή του και να αφεθεί στην ελευθερία του να διακρίνει το συμφέρον του. Να σταματήσει τις φτηνές δικαιολογίες και προκαταλήψεις και να αποφύγει αυτό που θα τον αφανίσει.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλο αυτό το σκεπτικό που μοιράστηκα με πολύ χαρά μαζί σας, μου έφερε συνειρμικά στο μυαλό ένα, μάλλον μέτριο προς το κακό, βιβλίο του Koelho, που εν τούτοις έχει πολύ πετυχημένο τίτλο: "Ο νικητής μένει πάντα μόνος!"