Εκκλησιαστικά και γεωπολιτικά ζητήματα

Δεν είναι λίγοι αυτοί, οι οποίοι, ερμηνεύοντας λανθασμένα τα σημεία των καιρών, θεωρούν πως τα διοικητικά προβλήματα μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών είναι ανεξάρτητα των πολιτικών εξελίξεων. Η αλήθεια, όμως, είναι πως ισχύει ακριβώς το αντίθετο! Οι πολιτικές σκοπιμότητες και οι εν εξελίξει γεωπολιτικές αλλαγές είναι η αιτία, που δημιουργούνται οι κατά τόπους διαμάχες μεταξύ των διοικήσεων των Εκκλησιών.

Ποιος αμφιβάλλει σήμερα πως στην Πατρίδα μας έχουν δρομολογηθεί σημαντικές γεωπολιτικές εξελίξεις, που απειλούν να αλλάξουν (και πάλι) τα σύνορά μας;
Για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία επ’ αυτού, ας δούμε εν συντομία τα μέτωπα, που θα έπρεπε να απασχολούν την Ελληνική κυβέρνηση:
• Το Αιγαίο βρίσκεται υπό Τουρκική διεκδίκηση. Οι Τούρκοι εκτελούν κατά γράμμα τις προσταγές και το σχέδιο των Δυτικών προκειμένου να εμποδίσουν την πρόσβαση των Ρώσων στην Μεσόγειο.
• Οι Τούρκοι, επίσης, διεκδικούν και την Θράκη, όπου έχουν επενδύσει εκατομμύρια δολάρια. Σήμερα στην περιοχή, μετά από ανθελληνικό ψήφισμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου(!) ισχύει και τυπικά το δίκαιο της Σαρία ή αλλιώς ο Ισλαμικός Νόμος, που είναι βασισμένος στο Κοράνιο! Ωστόσο, το ίδιο Κοινοβούλιο ουσιαστικά κατήργησε την διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών με το πρόσχημα της … θρησκευτικής ελευθερίας!
• Την Μακεδονία διεκδικεί το ψευδοκράτος των Σκοπίων, που είναι Φράγκικο προτεκτοράτο στην χερσόνησο του Αίμου. Για αυτούς που διερωτώνται, πρέπει να πούμε πως πρόκειται για την χερσόνησο, που οι Τούρκοι επέβαλαν να λέγεται Βαλκανική (προέρχεται από την λέξη balkan, που σημαίνει βουνό), καθιστώντας την Ελληνική ονομασία της άγνωστη στην πλειοψηφία, όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και του συνόλου των κατοίκων της.
• Η Ήπειρος και η ευρύτερη περιοχή διεκδικείται από τους Αλβανούς, που είναι μόνιμη πηγή προβλημάτων στην Ελλάδα, στην Σερβία, αλλά και στην Βουλγαρία.
• Μέρα με την ημέρα πληθαίνουν τα σενάρια και οι φωνές, που υποστηρίζουν μετά πάθους την ανεξαρτητοποίηση της Κρήτης, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν ήδη αναρτήσει στα σπίτια τους την σημαία του ανεξάρτητου κράτους της Κρήτης. Θυμηθείτε, πως μεγάλη Δυτική εταιρεία τηλεπικοινωνιών, που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, χρησιμοποίησε σε διαφημιστικό της την συγκεκριμένη σημαία και τελικά την απέσυρε μετά από τον θόρυβο, που προκλήθηκε στο διαδίκτυο. Τα επίσημα Μέσα Ενημερώσεως της Πατρίδος μας δεν ανέφεραν ποτέ τίποτε για το ζήτημα!

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα αυτών που προωθούν την διάσπαση της Ελλάδος, είναι η επικίνδυνη στάση που τηρεί το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως απέναντι στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος. Το υπό τουρκική ομηρία Πατριαρχείο προσπαθεί να επιβάλλει περιορισμούς στην διοικητική ελευθερία της Εκκλησίας της Ελλάδος με αποκλειστικό σκοπό την διατήρηση των πολιτικών εδαφικών διεκδικήσεων! Δεν υπάρχει κανένα θεολογικό επιχείρημα, που να δικαιολογεί την απαράδεκτη και εθνικά επικίνδυνη στάση του Φαναρίου, παρά μόνο η πολιτική στήριξη που παρέχεται στον προκαθήμενο του Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως.
Αν δούμε την διοικητική διαίρεση της Ελλάδος με βάσει τα ισχύοντα στην Εκκλησία, θα παρατηρήσουμε πως η Χώρα μας έχει κατατμηθεί σε έξη(6) Περιφέρειες και πέντε (5) αυτόνομες(!) –γιατί άραγε;– εκκλησιαστικές διοικήσεις, από τις οποίες, μόνο οι Μητροπολίτες των δύο πρώτων Περιφερειών απαρτίζουν την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος!
Παραθέτω αναλυτικά τις Περιφέρειες και τα αντίστοιχα εκκλησιαστικά καθεστώτα:

1. Η Περιφέρεια της επονομαζόμενης "Παλαιάς Ελλάδος", που περιλαμβάνει μόλις την Στερεά Ελλάδα, την Εύβοια, την Πελοπόννησο και τις Κυκλάδες !
2. Των λανθασμένα και ανιστόρητα αποκαλούμενων "Νέων χωρών". Παρατηρώντας προσεκτικά τις Μητροπόλεις(*), που απαρτίζουν αυτήν την διοικητική κατάτμηση διαπιστώνουμε πως σε αυτήν ανήκουν εξ ολοκλήρου η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Μακεδονία, η Θράκη, και τα νησιά του Βορείο-Ανατολικού Αιγαίου!
3. Του Αγίου Όρους, που έχει αυτοδιοίκητο σχήμα, αλλά παντελώς αντικανονικά υπάγεται εκκλησιαστικώς στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
4. Των Δωδεκανήσων, που υπάγονται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
5. Της Πάτμου, που υπάγεται και αυτή στο Πατριαρχείο, αυτοτελώς, χωρίς να συνδέεται με τις Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου και χωρίς να υποχρεούται να την διοικεί Επίσκοπος αλλά ο Ηγούμενος της Πάτμου, που ενδέχεται να είναι και Αρχιμανδρίτης, άρα διοικείται αμέσως και όχι εμμέσως από τον Πατριάρχη!
6. Της ημιαυτόνομης Εκκλησίας της Κρήτης, που και αυτή υπάγεται στο Πατριαρχείο.

Το ίδιο ισχύει και με την περίπτωση της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων και το ζήτημα, που προέκυψε μετά την αναγνώρισή της από το Πατριαρχείο της Βουλγαρίας στα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου. Οι Βούλγαροι απλά επανέλαβαν την στάση που κράτησαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, όταν κατέλαβαν το νότιο τμήμα της Σερβίας και απομάκρυναν τους Σέρβους ιεράρχες και κληρικούς αντικαθιστώντας τους με Βούλγαρους.
Τα Σκόπια σήμερα δεν έχουν κανένα λόγο αυτόνομης ύπαρξης, όπως άλλωστε η Κροατία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, η Σλοβενία και ακόμα περισσότερο η Βοϊβοντίνα και το Κοσσυφοπέδιο, που κάποτε αποτελούσαν το Βασίλειο της Σερβίας.

Το ίδιο ακριβώς, αλλά με πολύ μεγαλύτερες και σοβαρότερες προεκτάσεις ισχύει και στην περίπτωση της Ουκρανίας και του εκκλησιαστικού ζητήματος, που απασχολεί όχι μόνο την περιοχή αλλά όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Η Ουκρανία είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα κατασκευάσματα της Δύσης. Πραγματικά ανεξάρτητη υπήρξε μόνο από τον 9ο αιώνα –όταν οι Βάραγγοι (γνωστοί ως Ρως του Κιέβου) ίδρυσαν το κράτος των Ρως ή την Κιεβινή Ρωσία– μέχρι την διάλυσή του τον 12ο αιώνα. Έκτοτε ήταν πάντοτε τμήμα είτε του Δουκάτου της Λιθουανίας, ή του Βασιλείου της Πολωνίας μέχρι τον Μεγάλο Βόρειο πόλεμο (1700-1721) οπότε και περιήλθε στην Ρωσική αυτοκρατορία, με εξαίρεση κάποια μικρά τμήματα που ήλεγχε η Αυστροουγγαρία.
Δεν θα ήταν λάθος εάν λέγαμε πως η Ουκρανία είναι η Αλβανία της Ανατολικής Ευρώπης. Πρόκειται για ένα κράτος, που αποτελείται από διάφορες φυλές, εξαιρετικά βάρβαρες και φιλοπόλεμες, που ονειρεύονται κάποια στιγμή να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό άλλωστε μαρτυρεί και ο Ουκρανικός εθνικός ύμνος, που είναι ένα καθαρά πολεμικό κάλεσμα με τίτλο «Η Ουκρανία δεν χάθηκε ακόμα»:
«Η δόξα της Ουκρανίας δεν χάθηκε, ούτε και η ελευθερία της
Σε μας, αδέρφια συμπατριώτες μου, η τύχη θα πρέπει μία ακόμη φορά να χαμογελάσει.
Οι εχθροί μας θα εξαφανιστούν, όπως η πάχνη στον πρωινό ήλιο,
Και εμείς επίσης θα πρέπει να κυριαρχούμε, αδέρφια, σε μια ελεύθερη δική μας χώρα.
Πρέπει να δοθούμε ψυχή τε και σώματι με σκοπό να πετύχουμε την ελευθερία μας,
Και θα δείξουμε ότι εμείς, αδέρφια, καταγόμαστε από το έθνος των Κοζάκων».

Η Ουκρανία είναι η πρόσβαση που έχει η Δύση στις Ορθόδοξες χώρες της Ρωσίας και της Ρουμανίας, καθώς και η δίοδός της προς την Μαύρη Θάλασσα και την Αζοφική. Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου τυχαίο το γεγονός πως το Εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας προέκυψε μετά την ανατροπή του πολιτεύματος από την Δύση το 2014, την εγκαθίδρυση ενός φιλοδυτικού καθεστώτος και την έκτοτε έντεχνα καλλιεργούμενη ένταση με την Ρωσία.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα παραδείγματα, τόσο από το σήμερα, όσο και από παλαιότερες εποχές, που φανερώνουν αυτό που σαλπίζει από την έναρξη της δημιουργίας της η παρούσα στήλη: Δεν υπάρχει κανένα ζήτημα, όχι μόνο εκκλησιαστικό, αλλά ΚΑΝΕΝΑ, που να είναι ανεξάρτητο από την αέναη μάχη για την επιβολή μίας παγκοσμίου κυβερνήσεως.
Τα εκκλησιαστικά, τα φεμινιστικά, τα ιδεολογικά, τα οικολογικά ή περιβαλλοντολογικά και τα πάσης φύσεως ζητήματα, είναι επί μέρους τμήματα ενός πολύ καλά δομημένου σχεδίου, που αποσκοπεί στην παγκόσμια κυριαρχία.
Όποιος δεν είναι σε θέση να το δει και να το αντιληφθεί, είναι μοιραίο πως θα το καταλάβει κάποια στιγμή βιωματικά· μόνο που τότε θα είναι πάρα πολύ αργά και, γι’ αυτό, εξαιρετικά επώδυνο!


Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος».

___________________
(*) Αλεξανδρουπόλεως – Βεροίας και Ναούσης – Γρεβενών – Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου – Διδυμοτείχου και Ορεστιάδος – Δράμας – Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης – Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας – Ελασσώνος – Ελευθερουπόλεως – Ζιχνών και Νευροκοπίου – Θεσσαλονίκης – Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου – Ιωαννίνων – Κασσανδρείας – Καστορίας – Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος – Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης – Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου – Μαρωνείας και Κομοτηνής – Μηθύμνης – Μυτιλήνης, Ερεσσού και Πλωμαρίου – Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως – Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς – Νικοπόλεως και Πρεβέζης – Ξάνθης και Περιθεωρίου – Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας – Πολυανής και Κιλκισίου – Σάμου και Ικαρίας – Σερβίων και Κοζάνης – Σερρών και Νιγρίτης – Σιδηροκάστρου – Σισανίου και Σιατίστης – Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου – Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας – Χίου, Ψαρών και Οινουσσών.