Τα τελευταία χρόνια στην Πατρίδα μας συνηθίσαμε να ανεχόμαστε πολλά πράγματα, που οι Πατέρες και οι πρόγονοί μας θεωρούσαν τουλάχιστον ανήκουστα.Σε αυτά συγκαταλέγεται και η παραχάραξη της Ιστορίας μας, που συντελείται με την απόκρυψη των πραγματικών γεγονότων και την αντικατάστασή τους από τις ευφάνταστες ιστορίες των μισθοφόρων εχθρών της Αληθείας και της Πατρίδος μας.
Το τι ακριβώς συνέβη στην Μικρά Ασία δεν θα μπορούσαμε να το γνωρίζουμε, εάν δεν υπήρχε η καταγεγραμμένη αντικειμενική μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα, όχι μόνο των γεγονότων της καταστροφής, αλλά, κυρίως, της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης, που επικρατούσε στην περιοχή πολύ πριν τα θλιβερά συμβάντα, που κόστισαν τόσο πολύ στην Πατρίδα μας.
Αυτός ο αυτόπτης μάρτυρας είναι ο Μιχαήλ Ροδάς, που γεννήθηκε το 1884 και πέθανε το 1948. Η καταγωγή του ήταν από το Αίγιο, ενώ στα νεανικά του χρόνια υπήρξε τυπογράφος, δημοσιογράφος και αρθρογράφος. Τραυματίας του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου και μετά από πολλές περιπλανήσεις στον Ελλαδικό χώρο, κατέληξε στην Σμύρνη, ως Διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Υπάτης Αρμοστείας στην Σμύρνη.
Έτσι, από αυτήν την θέση μπορούσε να παρακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις που διαδραματίζονταν από τις διπλωματικές και στρατιωτικές Αρχές εκείνης της εποχής. Το 1924 συνέταξε τα απομνημονεύματά του, με τίτλο «Η Ελλάδα στην Μικρά Ασία» και αρχικά δημοσιεύθηκαν σε συνέχειες, σε δύο έγκριτες Αθηναϊκές εφημερίδες της εποχής εκείνης, την "Εθνική Φωνή" και το "Ελεύθερο Βήμα". Το 1947, ο συγγραφέας τα επιμελήθηκε για να εκδοθούν συνολικά, αλλά ο αιφνίδιος θάνατός του ανέτρεψε τα σχέδιά του. Τελικά, συγγενείς και φίλοι του τα εξέδωσαν το 1949 και το σύγγραμμα, που ξεχωρίζει ως ένα από τα εγκυρότερα της κατηγορίας του, αποτελείται από τις εξής ενότητες:
- Κείμενα του συγγραφέα, που κατά κανόνα είναι σαφή και λεπτομερή, ενίοτε γλαφυρά, όπου ο ίδιος κατατοπίζει τον αναγνώστη φωτίζοντας πολλές πτυχές των γενομένων, μιλώντας με σκληρή αλλά πραγματική γλώσσα, χωρίς προσωπικές ή πολιτικές σκοπιμότητες. Μάλιστα σε ό,τι αφορά στον Αρμοστή (Υπουργό Ιωνίας) Αριστείδη Στεργιάδη –έναν ανθέλληνα υπάλληλο ξένων συμφερόντων που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τα δεινά των Ελλήνων της Μικράς Ασίας– ο Ροδάς είναι καταπέλτης, χωρίς να υπολογίσει το ότι ο πολιτικός προϊστάμενός του ήταν ευνοούμενος σύσσωμου του διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα και κυρίως του "εθνάρχη" Ελευθέριου Βενιζέλου.
- Σπάνια και δυσεύρετα επίσημα έγγραφα, που αποδεικνύουν την αλήθεια των λεγομένων του.
- Σπάνιο καλλιτεχνικό και περιγραφικό εικαστικό υλικό.
Προς επίρρωση των όσων προανέφερα για την αξιοπιστία του Ροδά, θα επικαλεστώ την μαρτυρία ένας πολύ ικανότερού μου στα ιστορικά ζητήματα, του ιστορικού, φιλολόγου και δοκιμιογράφου κ. Σαράντου Ι. Καργάκου, που σημειώνει(*) χαρακτηριστικά: «Ο Μιχαήλ Ροδάς είναι για τον Μικρασιατικό Πόλεμο, ό,τι ο Θουκυδίδης για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (τηρουμένων των αναλογιών – mutatis mutatis). Από την θέση την οποίαν κατείχε, ήταν σε θέση να παρακολουθεί όλες τις εξελίξεις, να γνωρίσει από κοντά όλους τους πρωταγωνιστές του έπους και του δράματος, να έχει άμεση προσέγγιση στις εξελίξεις, να μελετά και να υιοθετεί όλα τα επίσημα έγγραφα και, το βασικότερο, να βρίσκεται επί 3 χρόνια σε καθημερινή επαφή με τον σατραπικής νοοτροπίας Στεργιάδη.
Πρέπει να είχε απέραντη αντοχή και ανοχή για να αντέχει τον Στεργιάδη, Ο συμπατριώτης του δημοσιογράφος και λογοτέχνης Γιώργος Φτέρης που προλογίζει το βιβλίο, τον περιγράφει σαν έναν άνθρωπο πάνω από όλα αγαπητό, κατ' αντίθεση προς τον Στεργιάδη, που ήταν αντιπαθής και λέει: «Ο Ροδάς ήταν μία φύση πολύ τίμια, πολύ γενναία και, όταν χρειαζόταν, ηθικά πολύ αδιάλλακτος, με μίαν απόχρωση σκληρότητας». Ο Ροδάς, αμερόληπτος, αντικειμενικός, άκρως απόλυτος, ξέρει να εκτιμά, να αποτιμά και να επιτιμά, όχι αντιπάλους αλλά πρόσωπα φιλικά προς αυτόν, ακόμη και τον Ελληνικό Στρατό, όταν παρεκτρεπόταν από την γραμμή του ηθικού χρέους. Να επιτιμάει και κάποιους Μικρασιάτες χρυσοκανθάρους, που ενώ ο Ελληνικός Στρατός έχυνε το αίμα του, αυτοί γέμιζαν κρουνηδόν τα χρηματοκιβώτιά τους. Εξετάζει με ακρίβεια και με σπάνια για την εποχή του ντοκουμέντα, όχι μόνο το "τι πταίει", αλλά και το "τις πταίει". Δεν χαρίζεται σε κανένα "σύμμαχο": πρώτος αυτός αποκάλυψε ότι ο συντελεστής ήττας ήταν "η προβοκατορική πολιτική των Ιταλών". Το σημαντικότερο και το πιο αξιανάγνωστο μέρος του βιβλίου του αφορά στην σκιαγράφηση του Στεργιάδη, ενός "διπλού" ανθρώπου που, ούτε από την Κρήτη ήταν (και ας παρουσιαζότανε ως Κρητικός), ούτε το πραγματικό του όνομα ήταν Στεργιάδης, ούτε καν ήταν βενιζελικός. Ήταν κισσός, που χρησιμοποιούσε τον Βενιζέλο, για να αναρριχηθεί, ήταν βάναυσος και συνάμα χαμερπής. Και προβάλλουν κάποια αμείλικτα "ερωτηματικά":
α) Γιατί μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, οι Άγγλοι φρόντισαν να τον περισώσουν, θέτοντας στην διάθεσή του ένα θωρηκτό, τον "Σιδερένιο Δούκα";
β) Γιατί ακόμα δεν έχει ανοίξει το αρχείο Στεργιάδη;
γ) Με τι χρήματα ο άνθρωπος αυτός έζησε στην πανάκριβη Νίκαια, στην Γαλλία, από το 1922 μέχρι τον θάνατό του στις 27 Ιουνίου του 1949;
δ) Γιατί Έλληνας δημοσιογράφος δεν σκέφθηκε ποτέ να του πάρει μία συνέντευξη; Ο Γιώργος Φτέρης λέει ότι "Τολμούσαμε να τον πλησιάσουμε;"
ε) Με ποια πρόσωπα επί 28 χρόνια συνεντευξιαζόταν, ζούσε και συνομιλούσε και με τι χρήματα ζούσε;
Το γεγονός ότι δεν ξαναπάτησε το πόδι του στην Ελλάδα, ίσως είναι μία απάντηση».
Εκτός από το πολύ σπουδαίο βιβλίο με τα απομνημονεύματά του, ο Μιχαήλ Ροδάς έχει γράψει ένα ακόμα πιο μικρό, αλλά εξαιρετικά σημαντικό σύγγραμμα, που παρότι αποτελείται από μόλις εξήντα μία σελίδες, είναι αποκαλυπτικό των γεγονότων, προ και κατά την καταστροφή.
Το βιβλίο αυτό έχει τον τίτλο «Πώς η Γερμανία κατέστρεψε τον Ελληνισμό της Τουρκίας» και ξεκινάει με την εξής διαχρονική θλιβερή διαπίστωση «Η ιστορία μας διδάσκει ότι η Ελλάς επραγματοποίησε τα περισσότερα των εθνικών ονείρων της δια των κοινών αγώνων των τέκνων της, ελευθέρων και υποδούλων. Και είνε μεν αληθές ότι οι ελεύθεροι Έλληνες συνεχίζουν τον αγώνα του αίματος και μετά την αποκατάστασιν της Ελλάδος εις ελεύθερον Κράτος, πληρώνουν φόρους δυσαναλόγους προς την οικονομικήν αυτών κατάστασιν, υφίστανται τα πάνδεινα προς πραγματοποίησιν της εθνικής ενώσεως και της συντριβής των δεσμών του κατακτητού και του τυράννου της Ελληνικής φυλής.
Η εξωτερική Ελλάς, εάν δεν προσέφερε μέγαν αριθμόν αγωνιστών εις τους απελευθερωτικούς πολέμους, προσέφερε όμως άφθονον χρήμα και συνετέλεσεν ώστε το ελεύθερον Κράτος να λαμβάνει έξωθεν, εκ της Ελλάδος της Τουρκίας, της Αιγύπτου, της Ρουμανίας, της Ρωσσίας και της Αμερικής, την οικονομικήν ζωήν, απαραίτητον όπως οργανωθή εις Κράτος στρατιωτικόν, ναυτικόν και εμπορικόν».
Στην συνέχεια ο Ροδάς αντιπαραβάλλει την ζωή στην τότε ελεύθερη Ελλάδα με την ζωή στα μέρη όπου μοιραία μετανάστευσαν πολλοί συμπατριώτες προκειμένου να έχουν συνθήκες αξιοπρεπούς διαβιώσεως. Γράφει χαρακτηριστικά πως «Εντεύθεν των συνόρων του Ολύμπου [σημείωση του αρθρογράφου: Τα σύνορα της τότε ελεύθερης Ελλάδος βρίσκονταν στον Όλυμπο, εκεί όπου επιδιώκει να τα επαναφέρει το σημερινό προδοτικό πολιτικό σύστημα της Πατρίδος μας] το παν ήτο αρματωλισμός. Εκείθεν των συνόρων συντελείτο αδιάκοπος εθνική προπαρασκευή και εμπορική επικράτησις προς όλα τα στοιχεία. Η εμπορική κυριαρχία των Ελλήνων εις την Τουρκίαν ήτο αναμφισβήτητος. Απόδειξις τούτου είνε τα μεγάλα φιλανθρωπικά μέγαρα των κοινοτήτων, τα σχολεία και τα μεγαλοπρεπέστατα νοσοκομεία, αι Τράπεζαι, αι οποίαι ιδρύθησαν κατά τα τελευταία χρόνια προς εξυπηρέτησιν του Ελληνικού εμπορίου, αι ασφαλιστικαί εταιρείαι και οι εμπορικοί συνεταιρισμοί δια κεφαλαίων κολοσσιαίων. Άνευ της εμπορικής και, οικονομικής κυριαρχίας του εξωτερικού Ελληνισμού, και ιδιαιτέρως του Ελληνισμού της Τουρκίας, το ελεύθερον Κράτος των συνόρων του Ολύμπου, ήτο καταδικασμένον εις την δυστυχίαν και τον μαρασμόν».
Οι Τούρκοι στην πλειοψηφία τους ήσαν υπάλληλοι των Ελλήνων, που προόδευαν και ενίσχυαν την προσπάθεια του νεοσυσταθέντος ελεύθερου Ελληνικού Κράτους. Οι ιδανικές συνθήκες, σύμφωνα πάντοτε με την μαρτυρία του Ροδά, συνεχίζονται απρόσκοπτα μέχρι το 1900: «Εις την εμπορικήν πρόοδόν του ο Ελληνισμός δεν συναντά μέχρι του 1900 κανένα εμπόδιον. Ο Τούρκος εξακολουθεί τον ύπνον του».
Αυτό, όπως ήταν φυσικό, δεν άρεσε στην Δύση, που έσπευσε με την χαρακτηριστική της ύπουλη τακτική να υπονομεύσει την ευημερία και την πρόοδο της Ελλάδος. Οι κινήσεις των Δυτικών ήταν σε τρία μέτωπα: Χρηματοδότησαν με Γερμανικά και Εβραϊκά κεφάλαια τους Τούρκους ενώ, ταυτόχρονα, συκοφάντησαν τους Έλληνες παρουσιάζοντάς τους ως εχθρούς και κίνδυνο για την Τουρκία. Επιπλέον, με διάφορες εσωτερικές (και όχι μόνο) μηχανορραφίες φρόντισαν εντός και εκτός της Ελλάδος να βρίσκονται επικεφαλής ενδοτικοί πολιτικοί, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος στο εσωτερικό και ο Αριστείδης Στεργιάδης στην Μικρά Ασία.
«Δυστυχώς αι εμπορικαί συνθήκαι, μετά τον πόλεμον του 1897 και κυριώτατα από του 1900 και εντεύθεν, μετεβλήθησαν, διότι εις την Ανατολήν ενεφανίσθη δεινός συναγωνιστής, ακατάβλητος, εφωδιασμένος με όλα τα μέσα του πολέμου, προγραμματιστής και ικανός δι’ έντιμον ή μη εμπορικόν πόλεμον. Ο Γερμανός. Εξεστράτευσε με την εντολήν της εξοντώσεως και με την σημαίαν της επικρατήσεως εν Τουρκία, πολιτικής και εμπορικής, αντί πάσης θυσίας. […] Εξηκολούθησεν έκτοτε μέχρι του 1887, συστηματική εργασία, η οποία έδωσεν ενθαρρυντικά αποτελέσματα δια τους Γερμανούς. Η Τουρκία του Αβδούλ Χαμήτ προσεδέθη εις το Γερμανικόν άρμα και εφέρετο ολοψύχως προς το Βερολίνον».
Η συνέχεια, δυστυχώς, είναι γνωστή. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι το παρασκήνιο μέχρι την καταστροφή και ο βρώμικος ρόλος που έπαιξαν οι γνωστοί και άγνωστοι πρωταγωνιστές της Εθνικής τραγωδίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι ο Στεργιάδης και ο ρόλος που διαδραμάτισε παρέμεινε (και εν πολλοίς παραμένει) επτασφράγιστο μυστικό, που κανείς δεν αναφέρει μέχρι σήμερα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, επίσης, πως επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Σημίτη –η ζημιά της μέχρι τώρα παρουσίας του στην Ελληνική πολιτική δεν έχει αποτιμηθεί, αλλά είναι ανυπολόγιστη– δημιουργήθηκε στο σπίτι του προδότη στο Ηράκλειο η "Βιβλιοθήκη Στεργιάδη", που περιλαμβάνει τα βιβλία του Ύπατου Αρμοστή και τις ιδιωτικές του επιστολές που δεν εξαφάνισε ο ίδιος, σε μία προσπάθεια να παρουσιαστεί το μαύρο άσπρο!
Με το άρθρο αυτό κάναμε κάποιες πρώτες νύξεις σε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, που είναι, εκτός του σκοτεινού ρόλου που διαδραματίζει η Δύση στην ιστορική ζωή της Ελλάδος, η προδοτική πολιτική που ακολουθούν οι αντι-Έλληνες(!) πολιτικοί στην Πατρίδα μας. Αυτή η τακτική μέχρι σήμερα έχει κοστίσει στο Έθνος μας, όχι μόνο τις μεγάλες καταστροφές της Μικράς Ασίας και της Κύπρου, ή την γενοκτονία των Ποντίων, ή την σημερινή ατέρμονη οικονομική (και όχι μόνο) κρίση, αλλά, πρωτίστως, την αλλοίωση του ήθους των Ελλήνων, που μέρα με την ημέρα δεν θυμίζουν σε τίποτε όχι μόνο τους Πατέρες μας, αλλά και τους παλαιότερους αγνούς πατριώτες που θυσίαζαν τα πάντα για «του Χριστού την Πίστη την αγία και της Πατρίδος την ελευθερία».
Το κεφάλαιο που ανοίξαμε σήμερα είναι πολύ σημαντικό και δεν έχει προβληθεί όσο και όπως θα έπρεπε. Ίσως οι σελίδες του έγκριτου περιοδικού «Ενοριακή Ευλογία» να μην είναι ο κατάλληλος τόπος να αναπτυχθεί αυτό το φλέγον Εθνικό ζήτημα. Σίγουρα, όμως, μετά τις πρώτες αναφορές πρέπει να αρχίσουμε σιγά-σιγά να φέρνουμε στο φως όλα τα στοιχεία εκείνα, που αποδεικνύουν ότι και οι περιπτώσεις της καταστροφής της Μικράς Ασίας και η γενοκτονία των Ποντίων είναι πράξεις που διέταξε και χρηματοδότησε η Δύση και υλοποίησαν προδότες Έλληνες πολιτικοί και αξιωματούχοι.
___________________
(*) Την Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012, η "Λεσβιακή Παροικία", ο Οργανισμός για τη διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας (ΟΔΕΓ) και ο Σύλλογος Μικρασιατών της Σκάλας Λουτρών Λέσβου "Το Δελφίνι", διοργάνωσαν μία εκδήλωση για να παρουσιάσουν το βιβλίο του Μιχαήλ Ροδά «Η Ελλάδα στην Μικρά Ασία – Μικρασιατική καταστροφή», στην αίθουσα "Δαίδαλος" του Ελληνοβρετανικού Κολλεγίου. Το βιβλίο παρουσίασαν οι κ. Σαράντος Καργάκος (από όπου και αντλήσαμε την αναφορά μας) και Στρατής Μολίνος.
Το παρόν άρθρο γράφτηκε για το περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» του Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών, Ιούνιος-Ιούλιος 2017, Τεύχος 178-179.
Αναρτήσεις
Ο Στεργιάδης είχε απογόνους;Γνωρίζει κανείς;
ΑπάντησηΔιαγραφή