Η τραγικότητα του να είσαι μηδενικό!

Σας παραθέτω αυτούσιο ένα άρθρο της αγαπημένης μου συγγραφέως, Νινέττας Βολουδάκη, όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» του Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών (Ιούνιος-Ιούλιος 2017, Τεύχος 178-179).

Έχουμε συνηθίσει στην εποχή μας να λέμε ότι η ανθρωπότητα έχει αγγίξει την ψηλότερη κορυφή του παραλογισμού, ότι η διαφορά ανάμεσα στο κακό και στο καλό κοντεύει να εξαλειφθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε οι επόμενες γενεές ανατρέφονται με ένα ισοπεδωτικό αμοραλισμό, που θα έχει σαν αποτέλεσμα να εξαφανιστεί ακόμα και ο έμφυτος νόμος της συνειδήσεως, έχουμε ακούσει και διαβάσει πολλές γραμμές ανησυχίας και σκοτεινών προβλέψεων.

Γι’ αυτό όμως που δεν έχουμε ανησυχήσει αρκετά, νομίζω, εκτός από την άμβλυνση της ανθρώπινης συνείδησης είναι και η άμβλυνση της αξίας -κάθε είδους αξίας. Αυτή η “αξιολόγηση” της αξίας υπήρχε στα πάντα, ξεκινώντας από τα νομίσματα της κάθε εποχής από την αρχαιότητα μέχρι τον 17ο αιώνα. Ο χρυσός ήταν που έδινε την αξία στα νομίσματα και μετά το ασήμι και ύστερα ακολουθούσαν τα υπόλοιπα μέταλλα. Ο πλούτος των ανθρώπων σε χρυσό ήταν κάτι συμπαγές, απτό, συγκεκριμένο. Μετά ακολούθησε ο πλούτος σε χαρτιά και, στις μέρες μας, ακολούθησε ο πλούτος σε…. αέρα…. Σήμερα είσαι πλούσιος, αύριο βρίσκεσαι στο δρόμο άστεγος να κοιμάσαι σε παγκάκια!

Το ίδιο συμβαίνει με τα κοσμήματα, τα ρούχα και, τελικά, με τους ανθρώπους. Τα κοσμήματα από χρυσά με πολύτιμες πέτρες κατασκευάζονται σήμερα από νοθευμένα μέταλλα, με γυαλιά και φτηνά υλικά, μόνο για να αστράφτουν και να μοιάζουν πολύτιμα, ενώ δεν έχουν αξία. Το ίδιο και τα ρούχα. Ευτελή υφάσματα που παίρνουν μια ψεύτικη αξία από το όνομα που έχει η ετικέττα.

Και το φαινόμενο των υλικών πραγμάτων, δυστυχώς, προεκτείνεται και στην ανθρώπινη αξιολόγηση. Ποτέ άλλοτε τα αξιώματα που θεωρούνται ψηλά στην κοινωνική ιεραρχική κλίμακα δεν είχαν τόσο ακατάλληλους ανθρώπους. Φτάνει να παρατηρήσει κανείς προσεκτικά μια φωτογραφία των παγκόσμιων αρχηγών σε κάποια από τις πάμπολλες συσκέψεις κορυφής. Είναι αδύνατο να μην απορήσει πώς είναι δυνατόν τόσοι εξ όψεως απορρίψιμοι άνθρωποι να παίζουν με τις τύχες λαών!

Το πρόβλημα όμως δεν σταματάει εκεί. Προχωρεί σε μεγαλύτερο βάθος. Πριν λίγες μέρες διάβαζα σε έγκυρη ευρωπαϊκή εφημερίδα, για τις διαστάσεις που έχει πάρει το φαινόμενο των bloggers. Σαν να μην έφταναν οι νεαρές που ονειρεύονται να γίνουν διάσημες δημιουργώντας ένα blog όπου προσφέρουν συμβουλές για μακιγιάζ, για κομμωτική, για ρούχα, για αισθηματικές υποθέσεις, για ψυχολογική υποστήριξη και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Τώρα προστέθηκαν σ’ αυτές και οι μαμάδες μέσης ηλικίας, που τα παιδιά τους εγκατέλειψαν την οικογενειακή “φωλιά” είτε μόνιμα είτε περιστασιακά, κι αυτές δεν έχουν τώρα τι να κάνουν την ώρα τους και αποφασίζουν να μοιραστούν με όσους ενδιαφέρονται την προσωπική τους ζωή, το γούστο τους στα ρούχα, στη διακόσμηση των σπιτιών και γενικά τη γνώμη τους για τους πάντες και τα πάντα.

Με την ίδια -ανύπαρκτη- αυθεντία το κάθε μηδενικό αισθάνεται ότι παίρνει αξία όταν προσθέτει το απόλυτο κενό του στη χοάνη που ονομάζεται internet. Και μαζεύονται πολλά πολλά μηδενικά που ακολουθεί τυφλά το ένα το άλλο και επιβεβαιώνουν την παροιμία: πώς πάνε οι στραβοί στον Άδη; Ο ένας πίσω από τον άλλο!

Και καλά τα μηδενικά που ναρκισσεύονται και ικανοποιούν τον εγωκεντρισμό και την επιδειξιομανία τους με το να δημοσιεύουν σε κοινή θέα όλες τις ιδιαίτερες στιγμές της ζωής τους, με τη δικαιολογία ότι κάνουν τους άλλους “μετόχους της χαράς τους”.

Υπάρχουν και τα σκοτεινά μηδενικά, που κρύβονται πίσω από την κάλυψη αυτής της χοάνης των παγκόσμιων αποβλήτων για να ξεσπάσουν τα απωθημένα της αβυσσαλέας κακίας τους. Έχοντας εξασφαλισμένη την ατιμωρησία τους, σπιλώνουν, συκοφαντούν, εκβιάζουν, χωρίς ούτε ηθικό, ούτε νομικό φραγμό. Όσο περνάει ο καιρός, έχει κανείς την εντύπωση ότι κάποιοι αποτυχημένοι και θλιβεροί άνθρωποι, συντηρούνται στη ζωή μόνο από αυτό το παραλήρημα κακίας.

Τέτοιου είδους θλιβερά μηδενικά μπορεί, δυστυχώς, να είναι και νεαρά παιδιά, που επιτίθενται ανελέητα σε συμμαθητές ή συμφοιτητές τους και, μάλιστα, τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί πολύ οι αυτοκτονίες Βρετανών εφήβων εξαιτίας της κακίας και του κυνηγητού που υφίστανται κάποια ευαίσθητα και ευάλωτα παιδιά από τους αδίστακτους συναδέλφους τους.

Στην “ιντερνετική” γλώσσα, αυτά τα όντα -γιατί δεν μπορεί να ονομαστούν άνθρωποι- ονομάζονται trolls και η συμπεριφορά τους trolling. Ο επικρατέστερος ορισμός της συμπεριφοράς αυτής είναι ο εξής: “Το να συμπεριφέρεσαι σαν κάθαρμα στο internet απλά και μόνο γιατί μπορείς. (Συγχωρείστε μου τη λέξη κάθαρμα, αλλά μετρίασα τη λέξη του ορισμού που είναι πολύ χειρότερη!) Δηλαδή, τυπική συμπεριφορά είναι να εξαπολύεις κυνικούς και σαρκαστικούς χαρακτηρισμούς και να καταδιώκεις με μανία έναν αθώο που θα βάλεις σημάδι, γιατί είναι το internet και επιτέλους, μπορείς να το κάνεις ατιμώρητα!”

Η λέξη troll προέρχεται από κάποια τέρατα της Σκανδιναβικής μυθολογίας, που θυμίζουν πολύ τους ιντερνετικούς “συγγενείς” τους. Αυτά τα πλάσματα ήταν πανάσχημα, βρώμικα, οργισμένα και ζούσαν σε σκοτεινά μέρη, σε σπηλιές και κάτω από γέφυρες, παραφυλάγοντας να αρπάξουν κάποιον περαστικό για να τον κατασπαράξουν.

Δυστυχώς, αυτά τα τέρατα δεν είναι ούτε τόσο μυθολογικά, ούτε τόσο μακρινά όσο νομίζουμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι η δική μας ανοχή που δίνει σ’ αυτά τα οργισμένα μηδενικά υπόσταση, αφού το internet είναι ένα εργαλείο που το χρησιμοποιούμε όλοι μας και, μάλιστα, πολλές φορές χαζεύουμε και διασκεδάζουμε με την κακία των trolls, γιατί κατά βάθος μας αρέσουν τα κουτσομπολιά όταν γίνονται σε βάρος των άλλων. Γιατί το κενό της ανθρώπινης φύσης, αν δεν γεμίσει με την παρουσία, τη χαρά, την πληρότητα και την ειρήνη του Θεού, θα γεμίσει με τη βρωμιά, την ασχήμια και το θυμό των τεράτων. Κι αυτό θα πρέπει να το θυμόμαστε όλοι μας.