Εκ του στόματός σου κρινώ σε (2)

Βέβαια αυτά συνέβαιναν όταν βασιλείς ήσαν άνθρωποι του αναστήματος των «Μιχαὴλ τοῦ ὀρθοδόξου ἡμῶν βασιλέως, Ανδρονίκου τοῦ ἀοιδίμου καὶ μακαρίου βασιλέως ἡμῶν τοῦ Παλαιολόγου τοῦ τὴν προτέραν κατὰ Βαρλαὰμ συγκροτήσαντος σύνοδον γενναίως τε τῆς ἐκκλησίας Χριστοῦ καὶ τῆς ἱερᾶς ἐκείνης συνόδου προστάντος, καὶ πράγμασι καὶ λόγοις καὶ ταῖς διὰ στόματος ἰδίου θαυμασταῖς δημηγορίαις, τὰ μὲν εὐαγγελικὰ καὶ ἀποστολικὰ κρατύναντος δόγματα, τὸν δὲ προρρηθέντα Βαρλαάμ, αὐταῖς αἱρέσεσι καὶ συγγράμμασι καὶ ταῖς κατὰ τῆς ὀρθῆς ἡμῶν πίστεως κενοφωνίαις καθελόντος τε καὶ ἀποκηρύξαντος ὡς ἐν τοῖς ἱεροῖς τούτοις ἀγῶσι, καὶ τοῖς ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας ἀριστεύμασι μακαρίως μεταλλάξαντος τὸν τῇδε βίον, καὶ πρὸς τὴν ἀμείνω καὶ μακαρίαν ἐκείνην διαβάντος λῆξιν» όπως αναφέρεται στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας.

Αντίστοιχα, στον θρόνο του Πατριάρχου βρισκόταν μεγάλα αναστήματα όπως είναι ο Άγ. Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος,  ο Μέγας Φώτιος, ο Άγ. Γρηγόριος ο Ε΄ και πλήθος άλλων.

Η μετά την Άλωση πραγματικότητα σε ότι αφορά τόσο στους Πατριάρχες, όσο και στους πολιτικούς άρχοντες είναι απογοητευτική. Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως σήμανε, εκτός από το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την παρακμή της ανθρωπότητος. Σήμερα η Εκκλησία έχει τεθεί στο περιθώριο από την πολιτική εξουσία, ενώ οι πολιτικές επιδιώξεις και σκοπιμότητες πολλών Πατριαρχών και Ιεραρχών έχουν οδηγήσει στην εκκοσμίκευσή της.

Το δεύτερο σημείο, που αξίζει να προσέξει κανείς στο τραγούδι αυτό είναι η προτελευταία στροφή: «Μον’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά να ‘ρθούν τρία καράβια, το ‘να να πάρει το Σταυρό και τα’ άλλο το Βαγγέλιο, το τρίτο το καλύτερο την άγια τράπεζά μας, μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν». Οι χριστιανοί της Πόλης βλέποντας τον εχθρό προ των πυλών ξέχασαν την ελπίδα τους, την Παναγία μας, που είναι η Υπέρμαχος Στρατηγός του Γένους μας και στράφηκαν στην Δύση δίνοντας τα άγια τοις κυσί και βάζοντας τους μαργαρίτες στους χοίρους! [Σύμφωνα μὲ τὸ «Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς», κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον (Κεφ. 7, στίχ. 6)]

Ότι πολυτιμότερο είχαμε οι Ορθόδοξοι το δώσαμε στους Δυτικούς από τον φόβο μήπως το μαγαρίσουν οι Οθωμανοί. Δυστυχώς, όμως, οι Δυτικοί ήσαν πάντοτε χειρότεροι από τους άπιστους και απολίτιστους μουσουλμάνους. Οι Δυτικοί διέφθειραν και κατέστρεψαν ότι πολυτιμότερο είχαμε, δηλαδή την Ορθόδοξο Πίστη και τις Παραδόσεις μας! Σε εμάς έμεινε ο θρήνος για αυτά, που χάσαμε και η αβάσιμη ελπίδα πως κάποια μέρα θα τα πάρουμε πίσω. Τι τραγωδία! Τραγουδάμε το λάθος μας, αλλά δεν το διορθώνουμε!

Εάν δεν συνειδητοποιήσουμε το τι κάναμε λάθος και κυρίως το ότι μεταθέσαμε την ελπίδα μας από τον Θεό στους ανθρώπους, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ κάτι στην ζωή μας, αλλά ούτε και στο Έθνος. Απλά κάθε χρόνο θα δακρύζουμε στην ανάμνηση του γεγονότος και μετά θα ξεχνιόμαστε βυθισμένοι και αγκιστρωμένοι στις στρεβλές επιλογές μας μέχρι την ημέρα, που θα ακούσουμε όλοι το «ἐκ τοῦ στόματός σου κρίνω σε, δοῦλε πονηρέ».

[ αρχή άρθρου ]

________________________

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» του Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών.