Τω καιρώ των Ουζουμπούρου

Κάποτε στην όμορφη χώρα των Ουζουμπούρου, πολύ πριν τους κατακτήσουν οι Inkas, οι Aztek και οι Maya, οι κάτοικοι ζούσαν την απόλυτη ευημερία τηρώντας τις παραδόσεις τους και κρατώντας τα στοιχεία εκείνα, που τους έκαμαν να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους λαούς της ηπείρου τους.

Όταν, όμως, υπέκυψαν στις ψεύτικες και ύπουλες υποσχέσεις των μελλοντικών κατακτητών τους, που τους υποσχόταν ίσες ευκαιρίες με τους ισχυρούς, λιγότερη εργασία και περισσότερα κέρδη, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τον πολιτισμό τους.

Ο πρόδρομος αυτής της τραγωδίας υπήρξε η αλλοίωση του ήθους των Ουζουμπούρου, που από βαθειά θρησκευόμενος λαός κατάντησαν να είναι ένας θρησκόληπτος και ταυτόχρονα άθρησκος λαός, που απλά αναφερόταν σε αξίες και σε αρχές χωρίς να εννοεί τίποτε από αυτά στην πράξη.

Πολύ πριν την τελική κατάληξη και την υποδούλωση των Ουζουμπούρου στους κατακτητές τους, υπήρξε κάποιος ευσεβής και λόγιος ιερέας, ο Fernando de Alva Cortés Ixtlilxóchitl, που θέλησε να αφυπνίσει τον λαό και να αποτρέψει αυτήν την κατάσταση. Κυρίως ήθελε να επισημάνει και να υπενθυμίσει στο ιερατείο τον σημαντικό ρόλο, που είχε στον πολιτισμό των Ουζουμπούρου. Η μεγάλη δύναμη των αρχαίων προγόνων τους ήταν η ακράδαντη πίστη, που τους είχε μετατρέψει από ασήμαντο λαό σε παράδειγμα προς μίμηση ακόμα και από τους ισχυρότερους.

Το ιερατείο αγνόησε τόσο τις επανειλημμένες εκκλήσεις του αγωνιστού ιερέως, όσο και αυτών, που εμπνεύστηκαν από τα λόγια του και προσπάθησαν να αλλάξουν το πολιτικό καθεστώς της χώρας. Το βασικό πρόβλημα των "μεγάλων" του ιερατείου ήταν πως δεν ήσαν αυτοί, που σκέφτηκαν πρώτοι αυτά, που κήρυσσε ο Ixtlilxóchitl. Δεν τους απασχολούσε καθόλου η σωτηρία του λαού. Τελικά το complex επικράτησε και οι Ουζουμπούρου κατέληξαν κατακτημένοι, έχοντας αναδείξει φύλαρχο τον αμφιλεγόμενο Πακούμα και αρχηγό του συμβουλίου των σοφών τον νεαρό αμοραλιστή "αθεϊστή" Αλεξούμα. Τα πράγματα, όπως ήταν φυσικό, πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο και τότε...

Αναδείχθηκαν οι αυτοφυείς παρασιτικοί οργανισμοί, που αυτοαποκαλούνται πατριώτες, θρησκευόμενοι και "σωτήρες" του έθνους. Ως γνήσιοι μετά Χριστόν προφήτες άρχισαν να στηλιτεύουν την κατάσταση στον τόπο και να προσπαθούν να ελκύσουν την προσοχή και την συμπάθεια των βασανισμένων, αλλά άμυαλων, Ουζουμπούρου, που παρά τα δεινά δεν έλεγαν να σηκώσουν κεφάλι. Φυσικά δεν είχαν ούτε λύσεις να προτείνουν, ούτε τους απασχολούσε κάτι άλλο παρά μόνο η ένταξή τους στο συμβούλιο των σοφών.

Το ιερατείο βλέποντας το αδιέξοδο, αλλά χωρίς να έχει την πρόθεση να τα χαλάσει με τον φύλαρχο και τους σοφούς, νόθευσε σε μεγάλο βαθμό τις προτροπές και τις συστάσεις του Ixtlilxóchitl και στήριξε ή προσπάθησε να στηρίξει κάποιους τυχοδιώκτες "πατριώτες" με σκοπό να ελέγξει μερίδιο του συμβουλίου των σοφών. Φυσικά η προσπάθεια ήταν άκαρπη και ναυάγησε παταγωδώς.

Η συνέχεια ήταν λίγο, πολύ αναμενόμενη. Ο Ixtlilxóchitl ενθάρρυνε τους ανθρώπους σύμφωνα με το παράδειγμά του, δηλαδή την θυσία και την προσωπική προσφορά και γι' αυτό το εγχείρημά του είχε πολλές πιθανότητες να πετύχει. Το αδίστακτο ιερατείο, όμως, με την τακτική που ακολούθησε, μπέρδεψε ακόμα περισσότερο τους ήδη μπερδεμένους Ουζουμπούρου. Οι τυχοδιώκτες όταν είδαν πως δεν θα είχαν τα κέρδη, που ανέμεναν, εγκατέλειψαν την προσπάθεια αφού πρώτα είχαν αλλάξει αρκετά "πατριωτικά στρατόπεδα".

Ίσως η αποτυχία του σχεδίου του Ixtlilxóchitl να οφείλεται στο ότι αυτοί, που τον ακολούθησαν ήσαν "μικροί" σε σχέση με το τεράστιο έργο, που είχαν να επιτελέσουν. Το βέβαιο, όμως, είναι ένα: Είχαν όλη την διάθεση να δώσουν μέχρι και την ζωή τους για αυτόν τον αγώνα. Ίσως, τελικά, να ήταν κέρδος το ότι δεν χρειάστηκε να θυσιαστεί κανείς τους για έναν λαό τόσο βαθειά διαπλεκόμενο με το λάθος και την κακία.

Αν κάποιος αναγνώρισε τον εαυτό του μέσα στην ιστορία ας μην μπει στον κόπο να σχολιάσει προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Πρώτον πρόκειται για έναν μύθο ενός λαού, που δεν υπάρχει πια. Δεύτερον, είναι παντελώς άσκοπες οι δικαιολογίες, όταν η Ιστορία έχει μιλήσει και μάλιστα, όταν έχει αποφανθεί πως άλλο είναι ο πατριώτης, άλλο είναι ο τυχοδιώκτης, και, πολύ περισσότερο άλλο είναι ο θεοπάλαβος!