tag:blogger.com,1999:blog-4138534044467198281.post8664063741902490804..comments2023-06-25T19:15:23.420+03:00Comments on Μανώλης Β. Βολουδάκης: Εκλογές ή δημοψήφισμαΜανώλης Β. Βολουδάκηςhttp://www.blogger.com/profile/00322384336776782778noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-4138534044467198281.post-8589840082543312882015-03-08T23:18:40.547+02:002015-03-08T23:18:40.547+02:00Η παρούσα συγκυβέρνηση εκλέχθηκε δεσμευόμενη γ...Η παρούσα συγκυβέρνηση εκλέχθηκε δεσμευόμενη για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την αντιμετώπιση όπως χαρακτηριστικά έλεγε της ανθρωπιστικής κρίσης, εντός της ευρωζώνης. Άραγε δικαιούται καθ’ οιονδήποτε τρόπο να αποτύχει και στους δύο αυτούς στόχους, δεδομένου ότι παρά το γεγονός ότι εκχώρησε στην Ε.Ε. πολλά ανθρωπιστικά μέτρα, την ίδια στιγμή λόγω ατυχών χειρισμών, δεν κατάφερε να διασφαλίσει τη στήριξη των θεσμών και έτσι απλά να προσφεύγει σε εκλογές ή σε δημοψήφισμα? Τι γνώριζε και που αποσκοπούσε τέλος πάντων προεκλογικά και διεκδικούσε με τόσο ζήλο τη διακυβέρνηση? Γιατί απ’ ότι φαίνεται απλά αγνοούσε τα πάντα και απλά σκόπευε στην ηδύτητα της εξουσίας. Σίγουρα δεν ήταν σε γνώση της το πνεύμα λειτουργίας της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και του ΔΝΤ καθώς δεν θα κατέφευγε σε τέτοιου είδους εμπρηστικές δηλώσεις, αν είχε στις βλέψεις της να πετύχει έναν αμοιβαίο επωφελή συμβιβασμό όπως έλεγε. Γενικότερα δεν είχε μια καθορισμένο πνεύμα προσέγγισης της διαπραγματευτικής διαδικασίας, γεγονός που κατέστη φανερό τοις πάσι. Ενώ ήθελε να φαίνεται ως εντολοδόχος του ελληνικού λαού με υποτιθέμενα όρια κάποιες κόκκινες γραμμές, στην ουσία άγονταν και φέρονταν σύμφωνα με τις επιταγές του ευρωπαϊκού κατεστημένου προσδοκώντας μια οποιαδήποτε ασαφή συμφωνία. Προϊόντος του χρόνου και των αναμενόμενων πιέσεων κι εφόσον εξ αρχής πρόδωσε την καταφανή πρόθεση της να συμβιβαστεί πάση θυσία, για την παραμονή εντός ευρώ, δε δίστασε να εγκαταλείψει και τα μετόπισθεν των ερυθρών ορίων που έθετε ο ελληνικός λαός. Παράλληλα ο κ. πρωθυπουργός επιδόθηκε σε ένα άγονο κύκλο επαφών με περιφερειακές κι άσχετες ως προς τα κέντρα λήψης αποφάσεων ευρωπαϊκές δυνάμεις και πρόσωπα κι αντίστοιχα ο κ. ΥΠ.ΟΙΚ. αποδύθηκε σε μια επικοινωνιακή υπερ-προβολή με στόχο μάλλον τη γοητεία των κερδοσκοπικών συμφερόντων? Στα καθ’ ημάς πόσο ελατές και όλκιμες είναι άραγε αυτές οι κόκκινες γραμμές και πόση ευρω-πίεση άραγε μπορούν να δεχθούν, διατηρώντας τη δυνατότητα συνδρομής τους, στη βιωσιμότητα των συμπολιτών που δοκιμάζονται πέρα από τα όρια τους? Ούτε αυτό είναι σε θέση να μας γνωστοποιήσει η κυβέρνηση γιατί απλούστατα δεν εξαρτάται από την ίδια αλλά από το διαπραγματευτικό αποτέλεσμα. Όπως καθίσταται προφανές η δημιουργική ασάφεια επιστρατεύεται και στο εσωτερικό με δέκτη μάλιστα έναν απεγνωσμένο λαό που προσδοκά σε μια σανίδα σωτηρίας. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως η απροσδιοριστία διολισθαίνει σε μέτρα κοινωνικού εμπαιγμού με ενδεχόμενες διαστάσεις πολιτικής ματαιότητας κάθε γόνιμης διεκδίκησης. Στο ίδιο σκότος άγνοιας σκοντάφτει η κυβέρνηση, παρά την συνδικαλιστική της εμπειρία, όταν πρόκειται να επιληφθεί των δομών λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού, με τρανό παράδειγμα την απελευθέρωση των λάθρα εισερχομένων μεταναστών, που μέχρι πρότινος κρατούνταν στο κέντρο στην Αμυγδαλέζα. Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής επίσης αποπροσανατολισμός και ετεροκαθορισμός, ό, τι χειρότερο δηλαδή σε μια συγκυρία κατά την οποία η επικρατεί μια υδραργυρική ρευστότητα, η Ελλάδα αλλού πατά κι αλλού υπάγει. Το κοινοβούλιο νομοθετικά υπολειτουργεί ενώ το κυβερνητικό επιτελείο ασθμαίνει να ανταποκριθεί σε υποχρεώσεις που μέχρι κι εχτές αρνούνταν ως παράνομες. Σε μια περίοδο κατά την οποία η πολιτική υπευθυνότητα οφείλει να είναι απόλυτη-εξεταστικές, έρευνες μαύρου χρήματος- καθώς επίσης και κοινωνικά ελεγχόμενη η συγκυβέρνηση αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί αυτονόητες παραλήψεις και εγκληματικές πλημμέλειες. Όταν μάλιστα βρεθεί μπροστά σε κάποια καταφανή αντίφαση δε διστάζει να επικαλεστεί καταδολίευση και υπονόμευση των κυβερνητικών χειρισμών ωσάν να πρόκειται για συνομωσίες της μαύρης αντίδρασης απέναντι στο σοσιαλιστικό κίνημα της Ευρώπης. Η όποια διαπραγματευτική αποτυχία ποιώντας την ανάγκη φιλότιμο μετονομάζεται ως ανανέωση της λαϊκής εντολής ή δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση όμως σε αυτό το ενδεχόμενο, οφείλει να εφεύρει ακόμα και τελευταία στιγμή μία θέση απέναντι στις εξελίξεις καθώς δε δικαιούται εκ θέσεως να έχει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, έστω και για λόγους στοιχειώδους αξιοπρέπειας προς τον ιστορικό του μέλλοντος. Αυτεξούσιος<br /><br /><br />Anonymousnoreply@blogger.com