tag:blogger.com,1999:blog-4138534044467198281.post51136997568324300..comments2023-06-25T19:15:23.420+03:00Comments on Μανώλης Β. Βολουδάκης: ΟΧΙ στις επιζήμιες συμφωνίες, ΝΑΙ στην αξιοποίησηΜανώλης Β. Βολουδάκηςhttp://www.blogger.com/profile/00322384336776782778noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-4138534044467198281.post-59998962564049444232015-02-08T15:26:22.009+02:002015-02-08T15:26:22.009+02:00 H ελληνική κυβέρνηση με τα έως τώρα δεδομένα λει... H ελληνική κυβέρνηση με τα έως τώρα δεδομένα λειτουργεί και δρα υπό το κράτος μιας συνδικαλιστικής νοοτροπίας, προδίδοντας το μονοδιάστατο παρελθόν των προσώπων που την απαρτίζουν. Παράλληλα και θεωρώντας πως απολαμβάνει μιας διευρυμένης κοινωνικής στήριξης αποπειράται να ορθώσει όπως-όπως ένα πρόχειρο ανάχωμα στις δυσθεώρητες οικονομικές απαιτήσεις των δανειστών. Το ζήτημα όσο απλό είναι, όσον αφορά την κατανόηση του και τη συνεπαγόμενη αυτονόητη παραδοχή της σημερινής κατάστασης, άλλο τόσο περίπλοκο γίνεται όσον αφορά την ενδεδειγμένη λύση του. Όντως ο τόπος και ο λαός μας βασανίζεται στην παλαίστρα του Κερκυόνος από τις τιτάνιες δανειακές υποχρεώσεις και υποφέρει στην προκρούστειο κλίνη των δημοσιονομικών μεταρρυθμιστικών προσαρμογών. Στο επίπεδο όμως της όποιας αντίδρασης, οφείλεται η λογική κατάφαση της οικονομικής πραγματικότητας και των αγοραίων κανόνων της που σχετίζονται με την απόλυτη παγκόσμια κυριαρχία των όρων που θέτει το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Η όποια συστημική ανταρσία έναντι των κατεστημένων ευρωπαϊκών συνθηκών θα πρέπει να συνοδεύεται: α. από τη βαθειά συναίσθηση της θυσιαστικής αναγκαιότητας, β. από την αναζήτηση σταθερών συμμαχιών ως νησίδες αντίστασης και γ. από ένα εθνικό σχέδιο ανάπλασης της οικονομίας σε ιδιάζουσες συνθήκες αποκλεισμού. Συγγνώμη αλλά δε διακρίνεται καμία συναίσθηση της προαπαιτούμενης θυσίας τόσο από τη σημερινή κυβέρνηση όσο και από τους συγκυριακούς υποστηρικτές μιας άνευ κόπου αντιστασιακής προοπτικής. Η συντριπτική πλειοψηφία πλανάται λειτουργώντας με την πεποίθηση ότι θα εξακολουθήσει απαραβίαστα τον αστικό και δυτικόστροφο modus Vivendi. Η εθνικά αυτόνομη στάση όμως περνά αναγκαστικά μέσα από το δρόμο είτε της εκούσιας είτε της ακούσιας θυσίας (π.χ. Η Ρωσία). Ο «γίγαντας λαός» όμως, όταν και αν, βρεθεί κατόπιν ρήξης σε κάποια θέση στέρησης προνομίων χωρίς όραμα και προοπτική, θα στραφεί με σφοδρότητα ενάντια των πρωταιτίων. Σχετικά με τις συμμαχίες η κυβέρνηση απεδείχθη παντελώς ανέτοιμη και χωρίς τον παραμικρό διπλωματικό σχεδιασμό μιας κάποιας προσέγγισης χωρών με κοινά συμφέροντα. Αντί αυτού αναζήτησε πρόσκαιρες, ρηχές και άνευ ουσίας υποστηρικτικές δηλώσεις από όπου κι αυτές προέρχονταν. Η όλη διεθνής μας συμπεριφορά προδίδει μια συγκυριακή στάση χωρίς να διαφεύγει του κινδύνου να χαρακτηριστεί ως κίνηση προσεταιρισμού εξ ανάγκης. Καταληκτικά για το θέμα του στρατηγικού σχεδιασμού μιας εθνικής οικονομίας, ούτε ένας λόγος. Πρωθυπουργός και υπουργοί εν είδει συνδικαλιστών επιδίδονται σε έναν ανέξοδο όπως θεωρούν αγώνα- ως να επρόκειτο για απεργία εκ του ασφαλούς κάποιων μόνιμων υπάλληλων στην ΕΕ που δεν διακινδυνεύουν με απόλυση. Είναι όμως έτσι? ΑυτεξούσιοςAnonymousnoreply@blogger.com